Historia pewnego morza

Zawsze bardzo podobały mi się różnego rodzaju rośliny. Szczególnie te fikuśne i tajemnicze. Taka miała być ta. Nie sądziłam, że za jej pomocą w naszym domu zagości morze.

Zrobiłam sobie las. Mój prywatny kawałek zieleni. W słoiku. Pierwsza roślina, o której postanowiłam, że przetrwa. W przeszłości podjęłam kilka podobnych, choć mniej poważnych prób. Parę lat temu, w wynajmowanym mieszkaniu, właścicielka (poza meblami) zostawiła nam również żywy dobytek w postaci trzech kwiatków doniczkowych. Zwykłe, pospolite kwiatki. Nic szczególnego. Żadna filozofia. Żaden nie przeżył roku. Choć myślałam nawet przez chwilkę, że z jednym się udało.

– Marek! Zobacz, zobacz! Zakwitł mi kwiatek! – z wielką radością oznajmiłam mojemu nie-mężowi. No toż to był wyczyn! Byłam dumna jak paw.

– Chodzi ci o o TO?  – pokazuje na moje dzieło.

– Widzisz, widzisz? To jest kwiatek. Wyhodowałam kwiatka!

– Widzę, widzę. To jest chwast. Wyhodowałaś chwast.

No tak. To był chwast. Mój chwast, który wyglądał jak kwiat. Nie miałam bladego pojęcia o roślinach.

– Idę na warsztaty. Tym razem będzie inaczej. – rzekłam przekonana, że tym razem naprawdę będzie inaczej.

Z zapałem dotarłam na warsztaty tworzenia lasu w słoiku. Dziewczyny z Naboo – pełne pasji florystki – dokładnie wytłumaczyły nam jak z lasem postępować: jak podcinać, kiedy podlewać, ile, że woda przegotowana, że las nie może stać w słońcu, ale też nie może zmarznąć, kiedy przykryć (gipsową pokrywką, którą własnoręcznie wykonałyśmy), a kiedy odkryć. No po prostu musiało się udać. Wiedziałam wszystko. Zadowolona wróciłam z lasem do domu, a wszystkim bliskim  dumą wysłałam zdjęcie mojego dzieła. „Taki mam las!”.

Roślinka zauroczyła też – prawie dwuletnią wtedy – Małgosię. A co to jest? A gdzie jest bluszcz? A jaki to las? To jest mech? Pokaż mi las! Zobaczymy las? I tak w kółko przez godzinę przed snem, a rano jeszcze kolejną godzinę. Las zachwycał. Minął tydzień, drugi, trzeci. Wszystko szło dobrze. Do czasu. Najpierw bluszcz, zaraz mech, a jeszcze później paprotka. Roślina po roślinie zaczęłam go tracić. W panice przeszukałam całą sieć, przeprowadziłam tysiąc rozmów, dostałam wiele porad, a nawet kompletną instrukcję postępowania reanimacyjnego (od twórczyń pięknych roślin w słojach). Zaraza nie ustępowała. Powoli godziłam się z jego śmiercią. Ale przyszedł ratunek, albo raczej szansa. Tak, dostałam drugą szansę. A właściwie mój las dostał, bo właścicielka Naboo zaproponowała wymianę szkła – stary las na nowy. Hura! Z nowym lasem dostałam jeszcze kilka wskazówek. Nie pomogły. Las umarł w następnym miesiącu.

Dzwoni moja mama:

-Przywiozłam ci znad morza piasek, muszelki, glony i patyczki. Nie pastw się już nad tymi biednymi roślinkami. Morze w tym słoju na pewno będzie pięknie wyglądać.

No tak, tego nie da się zmaścić. No to mam morze. Moje prywatne morze w słoiku. I jest piękne!

Jeśli chcecie zobaczyć, jak zrobiłam morze w słoiku – razem z moją dwulatką – zapraszam do wpisu TU.